Categorie: Persbericht

persbericht: People and Emotions

.

Corrie de Kruif  (Woerden, 1958)

Mijn fascinatie voor het doen en laten van de mens is de rode draad in mijn leven. Zo heb ik ondermeer gewerkt in een psychiatrisch ziekenhuis. Door middel  van onderzoek en gesprekken probeerde ik dichter bij  de beweegredenen en gevoelens van de ander te komen.

Inmiddels probeer ik met de camera hetzelfde: zij het nu met indringende beeldtaal. Als autonoom fotograaf leg ik op intuïtieve wijze mensen en hun emoties vast. In de gevoelsbeelden speelt kwetsbaarheid een centrale rol, waarbij ik de kijker wil raken met de kracht en de schoonheid, die van kwetsbaarheid uitgaat.

Artist statement

+++

Mijn naam is Corrie de Kruif, moeder van twee kinderen, Bas van 19 en Nina van 17 jaar oud.

Bijna 5 jaar geleden ben ik afgestudeerd als autonoom fotograaf aan de Fotoacademie te Amsterdam (2003).

Mijn afstudeerwerk met als titel ‘vulnerable’ bestaat uit beelden van mensen en emoties en is zowel semi-geënsceneerd als meer documentair van karakter. Voor de realistische foto’s ben ik naar de Oekraïne gereisd op zoek naar psychiatrische patiënten in al hun kracht en kwetsbaarheid. Het boeit mij mateloos om contact te maken met mensen die alle maskers hebben afgedaan en als het ware hun naaktheid tonen. In hun kwetsbaarheid schuilt voor mij ook hun kracht en die schoonheid wil ik graag laten zien in mijn fotografie.

Voordat ik definitief gekozen heb voor de beeldende richting, ben ik werkzaam geweest in de communicatie, van dienstverlening (reisbureau) tot en met psychologisch onderzoek (psychiatrisch ziekenhuis) en public relations (o.a. bestuurswerk). Ook heb ik meerdere verre reizen gemaakt ( w.o. Tanzania, Nepal, India, Tibet en China) en daarvoor soms ook de taal bestudeerd, zoals chinees.

Altijd staat bij de mens centraal in al zijn diversiteit met de nadruk op kracht en kwetsbaarheid.

Mijn werkwijze is sterk intuïtief en het resultaat van  het moment van interactie met mijn model, waarop iemand mij raakt en/of toelaat. Ook in de beelden waarin fysiek niemand aanwezig, laat hij/zij een duidelijk stempel achter, waarop ik dan gevoelsmatig reageer.

Mijn foto’s zijn vaak onscherp en niet altijd direct te duiden, ze laten veel ruimte over voor interpretatie en projectie van de kijker.


persbericht: Extraordinary People

Extraordinary People

Jeroen Hansen exposeert in Fotoexpo202 van 22 maart tot en met 19 april.
De expositieruimte is geopend elke zaterdag van 13.00 tot 17.00 uur en
op afspraak.

Bijna een jaar geleden kwam Jeroen Hansen op het idee om een serie
portretten te maken van mensen met een bijzonder uiterlijk. Het ging
niet alleen om de uiterlijke kenmerken van deze “bijzondere” mensen,
maar ook vooral om het verhaal achter dit uiterlijk. Hij besloot een
advertentie te plaatsen op Marktplaats, en niet zonder succes. Er
volgden meer dan 3000 hits en honderden spontane reacties. Acht maanden
geleden startte het project en ook mensen zonder de gevraagde
uiterlijke kenmerken waren erg nieuwsgierig. De verhalen van deze
mensen bleken minstens zo interessant, waardoor Jeroen besloot ook hen
voor de camera te plaatsen. Ieder mens is voor de camera heel bijzonder
en het resultaat is een prachtige serie foto’s. Jeroen heeft bij de
meeste foto’s gebruik gemaakt van een ringflitser om een enigszins
klinische sfeer te creëren. Bij de overige foto’s heeft hij zich
beperkt tot minimaal daglicht waardoor deze portretten een
schilderachtige sfeer hebben gekregen. Het resultaat mag bijzonder
fraai genoemd worden. Jeroen heeft reeds meerdere keren met fotogroep
Darkroom geëxposeerd in Amicitia 202, dit is zijn eerste solo-expositie.

persbericht: TRANS_2.03b

Keees as a young photographer
Keees as a young photographer

TRANS

door DINWIDDY LAMP TON

Er waart een nieuwe theateract door den Lage Landen:
De theatrale performance:  “TRANS”.
Een stuk geschreven door Dinwiddy Lampton.  Opgevoerd door de  fotograaf Kees de Graaff.

De 75 minuten durende theatrale performance verhaalt over de wederwaardigheden van de Australische fotograaf Keith Rangi en zijn barre zoektocht naar de identiteit van de fotograaf.

Een verslag over zijn reis  van Adelaide naar Groote Eylandt, en van Sydney naar  Parijs en Amsterdam. Hoe hij verdwaalt raakte door deze overgang  en beklemd raakte in  de vertaling ervan.  En waarom hij zijn oude obsolete identiteit niet van zich af kon schudden. Een hilarische korte geschiedenis van de fotografie. Over de identiteitscrisis  van de fotograaf  anno nu.

In  oktober en november 2007 met succes opgevoerd door Kees de Graaff in de Universiteit van Amsterdam in het kader van “Approaches to Performativity”. (Afdeling Geesteswetenschappen. Leerstoelgroep theaterwetenschap )

Voor meer informatie over Kees de Graaff zie:

http://www.keees.com

http://keees-blogspot.com

persbericht: Meisjes van Nu

Hilde Goossens

Uit het juryrapport van Foto Nationaal: “…De kinderen zijn gefotografeerd op een magisch moment: nog in de wereld van de onschuld, maar op weg naar een meer bedreigende wereld. De fotografe combineert tederheid en afstandelijkheid op subtiele wijze. Uit de foto’s blijkt hoe mooi bevroren momenten kunnen zijn…” De meisjes houden zich staande voor het oog van de camera. Tijdens deze confrontatie stralen ze enerzijds het onbevangen kinderlijke en anderzijds het zelfbewuste vrouwelijke uit. De onschuld van de meisjes lijkt op het spel te staan. In de portretten staat zo’n meisje ineens als voorbeeld voor alle eigentijdse meisjes.

Na haar opleiding Beeldende Kunst en Vormgeving aan de Hogeschool Gelderland investeert Hilde Goossens (Gemert, 1963) veel in de ontwikkeling van haar autonome werk. De laatste jaren fotografeert ze voornamelijk meisjes uit haar eigen omgeving. De fotografe vindt het een uitdaging om bij de gewone, alledaagse activiteiten van de meisjes aanwezig te zijn en vervolgens van een schijnbaar vluchtig moment, een bijzonder beeld te maken. Haar foto’s bevatten een diepere betekenis: een optelsom van elementen, die samenvallen in een magisch moment. Een houding, een beweging, een oogopslag, een mysterieuze spanning tussen het meisje en haar omgeving: dit alles kan zo’n moment een verheven sfeer geven.

Hilde maakt gebruik van de middenformaatcamera en flitst haar onderwerp in. Dit doet ze om alle aandacht op de kwetsbaarheid en het spel van de meisjes te vestigen en om de dreigende, mindere veilige sfeer van de omgeving te versterken. Fictie en werkelijkheid lopen door elkaar heen. Het is alsof ze op de drempel van een nieuwe, nog onbekende wereld staan. Wat zal de toekomst brengen?

De zorgvuldige voorbereiding, strakke regie, enscenering, en haar vermogen om zich in te leven in de kinderwereld zijn belangrijke kenmerken van haar werk. Herinnering aan haar eigen jeugd op het platteland in Oost-Brabant helpt hierbij. Er wordt niet gesneden in haar opnamen, de kadrering is erg nauwkeurig. Ze zit boven op haar onderwerp en maakt deel uit van het spel. Met veel zorg worden de negatieven afgedrukt en afgewerkt in de donkere kamer zonder gebruik te maken van digitale technieken.