.
Corrie de Kruif (Woerden, 1958)
Mijn fascinatie voor het doen en laten van de mens is de rode draad in mijn leven. Zo heb ik ondermeer gewerkt in een psychiatrisch ziekenhuis. Door middel van onderzoek en gesprekken probeerde ik dichter bij de beweegredenen en gevoelens van de ander te komen.
Inmiddels probeer ik met de camera hetzelfde: zij het nu met indringende beeldtaal. Als autonoom fotograaf leg ik op intuïtieve wijze mensen en hun emoties vast. In de gevoelsbeelden speelt kwetsbaarheid een centrale rol, waarbij ik de kijker wil raken met de kracht en de schoonheid, die van kwetsbaarheid uitgaat.
Artist statement
+++
Mijn naam is Corrie de Kruif, moeder van twee kinderen, Bas van 19 en Nina van 17 jaar oud.
Bijna 5 jaar geleden ben ik afgestudeerd als autonoom fotograaf aan de Fotoacademie te Amsterdam (2003).
Mijn afstudeerwerk met als titel ‘vulnerable’ bestaat uit beelden van mensen en emoties en is zowel semi-geënsceneerd als meer documentair van karakter. Voor de realistische foto’s ben ik naar de Oekraïne gereisd op zoek naar psychiatrische patiënten in al hun kracht en kwetsbaarheid. Het boeit mij mateloos om contact te maken met mensen die alle maskers hebben afgedaan en als het ware hun naaktheid tonen. In hun kwetsbaarheid schuilt voor mij ook hun kracht en die schoonheid wil ik graag laten zien in mijn fotografie.
Voordat ik definitief gekozen heb voor de beeldende richting, ben ik werkzaam geweest in de communicatie, van dienstverlening (reisbureau) tot en met psychologisch onderzoek (psychiatrisch ziekenhuis) en public relations (o.a. bestuurswerk). Ook heb ik meerdere verre reizen gemaakt ( w.o. Tanzania, Nepal, India, Tibet en China) en daarvoor soms ook de taal bestudeerd, zoals chinees.
Altijd staat bij de mens centraal in al zijn diversiteit met de nadruk op kracht en kwetsbaarheid.
Mijn werkwijze is sterk intuïtief en het resultaat van het moment van interactie met mijn model, waarop iemand mij raakt en/of toelaat. Ook in de beelden waarin fysiek niemand aanwezig, laat hij/zij een duidelijk stempel achter, waarop ik dan gevoelsmatig reageer.
Mijn foto’s zijn vaak onscherp en niet altijd direct te duiden, ze laten veel ruimte over voor interpretatie en projectie van de kijker.