persbericht: Landschappen en portretten

Zes landschappen. 1980 – 1995

Zoals bij zoveel mensen waren voor mij vakantieherinneringen een van de redenen om te gaan fotograferen. Ik wilde een visueel archief opbouwen van waar ik in de loop van de jaren geweest was en wat daar op dat moment te zien was. Terugkijkend op deze foto’s lijken het wijdse en grootse de voornaamste inspiratiebronnen geweest te zijn. De klassieke voorbeelden uit de landschapsfotografie zullen daar zeker debet aan zijn.

Kleur is voor mij nooit een optie geweest. De abstractie van zwart – wit in combinatie met de vele mogelijkheden die een eigen doka biedt, zijn voor mij altijd voldoende geweest om mij fotografisch uit te kunnen drukken. Elke keer dat ik weer een beeld in de ontwikkel­schaal zie verschijnen, is het opnieuw een soort openbaring wat de combinatie van mechanische, optische en chemische techniek vermag – samen met de zeggingskracht van de fotograaf

Buitenkunst. Zomer 2001 – zomer 2002

Onder de naam Buitenkunst worden jaarlijks creatieve zomerkampen georganiseerd op een aantal plaatsen in Nederland. Gedurende een week krijg je de ruimte om workshops in een of meerdere kunstvor­men te volgen. Denk aan diverse muziekstijlen, dans, kleinkunst, schilderen, to­neel. Ook voor kinderen en jongeren worden er activitei­ten georganiseerd. De workshops worden gegeven door gerenom­meerde professionals.

Ik heb twee zomers deelgenomen aan een workshop portretfotogra­fie. Een perfecte gelegenheid om mijn pas aangeschafte, antieke Rolleiflex uit te proberen op de deelnemers aan de andere workshops.

Nieuw Nederland. 2002 – 2003

Ik ben in de herfst van 2002 lid geworden van de Fotogroep Amster­dam. FGA had zich op dat moment de taak gesteld om een groeps­tentoonstelling met als thema ‘Nieuw Nederland’ te maken. Deze tentoonstelling is in 2002 en 2003 op diverse plaatsen in Nederland te zien geweest.

Ik heb dit thema ingevuld met een serie van pubers uit de talrijke etnische groepen die Nederland ondertussen rijk is. De onzekerheid die veel van deze kinderen uitstralen, wordt mede veroorzaakt door het gebruik van een technische camera.

Wijkje 77. Honderd jaar sociale woningbouw in

Amersfoort. Voorjaar 2001

Wijkje 77 is het oudste nog bestaande sociale woningbouwproject van Amersfoort. In het jaar 2001 kon het honderdjarige bestaan van de wijk gevierd worden. Destijds is de wijk gebouwd voor  arbeiders, met hun vaak grote gezinnen. Sindsdien is veel veranderd en zijn de huishoudens aanzienlijk kleiner geworden.

De tentoongestelde foto’s zijn een keuze uit een serie portretten van bewoners van de wijk. De serie laat aan de ene kant de eenvormig­heid van de mensen in hun arbeidershuisjes zien, aan de andere kant hun verschillende karakters en de individuele invulling die de bewo­ners aan hun huizen hebben gegeven. Daarmee geeft de serie inzicht in het karakter van de mensen.

Tien landschappen. 2002 – 2005

Landschapsfotografie is me gedurende al die jaren bezig blijven houden. Het is in de loop der jaren steeds abstracter geworden. In toenemende mate is het me te doen om ritme, patronen en de spanning in het beeld en is het registerende naar een tweede plaats verschoven.

Intussen liep ik steeds meer tegen de beperkingen van kleinbeeld aan. Ik heb lang getwijfeld of ik op middenformaat zou gaan werken of dat ik meteen de stap naar een technische camera zou maken. De keuze is op de laatste optie gevallen vanwege het geduld en de concentratie die het fotograferen met een dergelijke camera vraagt. Het spiegelverkeerde ondersteboven beeld dat op het matglas van een technische camera verschijnt, helpt bij het komen tot een goede compositie.

Moestuinvereniging Dorrestein. Zomer 2004

Achttien portretten en een zelfportret

De moestuinvereniging Dorrestein heeft de afgelopen jaren een sterke verandering doorgemaakt. Langzaam neemt de oude garde afscheid en komen steeds meer jonge mensen met kinderen binnen. Er worden meer vrouwen lid en de vereniging verkleurt. Daarmee krijgen ook de tuinen een ander karakter. De traditionele moestuin met zijn aardappels, sperzieboontjes, prei en andijvie maakt plaats voor tuinen met bloemen, fruit en meer exotische gewassen. Wat blijft is het rommelige karakter. De huisjes die telkens weer opgeknapt worden, de kasjes en koude bakken, de hekken en stellages voor de klimplanten.

Ik heb in de zomer van 2004 het proces dat de vereniging door­maakt, in een serie portretten proberen te vangen. Ik heb daarbij een technische camera gebruikt om de foto’s een geposeerd karakter te geven. Het polaroidmateriaal draagt bij aan de weergave van de sfeer die er op de tuin heerst.

Rotterdam. 2004 – 2005

Rotterdam is de stad waar ik al bijna 20 jaar werk. Eerst bij enkele instellingen voor migrantenwerk, de laatste jaren bij het COS, cen­trum voor internationale samenwerking. Rotterdam is een stad die me fascineert door de grote dynamiek, zowel qua bewoners als qua architectuur. Maar het is ook een stad waar ik niet zou willen wonen. Te groot, te massaal, te veel onrust.

Deze serie foto’s is in eerste instantie ontstaan als cadeau voor de directeur van het COS, die vorig jaar 25 jaar in dienst van de club was. Alle personeelsleden en vrijwilligers hebben hem een plek in de stad aangeboden; een plek die de betreffende persoon met de stad verbond. Deze plekken hebben we vervolgens tijdens een gezamen­lijke fietsexcursie bezocht.

Ik heb van elke plek een tweetal foto’s gemaakt. Eerst met een technische camera en vervolgens tijdens de excursie van de aan­biedende persoon op die plek. Het geheel is met begeleidende tekst vervolgens gebundeld en aan alle personeelsleden aangeboden.

In de loop van 2005 heb ik nog enkele beelden die ik miste, aan de serie toegevoegd.